Bütünsüz

Bütünlemek zamanı ...

Bir acıyı kıyasıya dişleyerek
Bir varlık meseli
Bir sözcük izini

Bütünlemek zamanı ...

Kışlayarak camları
Sızlayarak için
Sızlatarak demi

Bütünlemek zamanı ...

Evet bir bütün sayarak
Kendini ve kendini
Birileri gibi birisini

Bütünlemek zamanı ...

Kaç gün kaç asır
Koca bir sıfır ediyorsa
Nazarında yazılanlar

Bütünlemek zamanı ...

Şartların hazır oluşundan
Medet umarak yaşamak
Bir piyesi andırırken henüz

Bütünlemek zamanı ...

Yalnızlık, arkadaşlarından
Sana bulaşan bir hastalık
Bilmiyor muydun ?

Bütünlemek zamanı ...

Yontuldukça yontulan
Gökyüzünün kuşları
Sesinde tünek

Bütünlemek zamanı ...




Oysa
Bir bahar dili gibi iticidir
Bütünlemek zamanı




2007-2010 İstanbul


Emre Gürkan Kanmaz
Fotoğraf :Ryszard Tychawski

Balığın

Atların ve ağaçların kolonisi zaman kırığı doğdu
Bir yeryüzü sallantısı duyduk , yağrağın yüzünü
Tırnak aralarına kaçan solukları küflendiren sis
Kalemler kırdı . Suları adlandırdı körpe bellek


Hayretli bir sabah gayretli güneşi kumla yıkadık
Sayım zamanı bakkalar kadar boşalan aklımızla
Bayat şarabı süzdük çakıl taşları aradık yoktu
Balığın kimliğine büründük tanrı bizi affetsin


Ve sonra çok büyük (daha) günah işledik
Ölmek istedik . . .




Emre Gürkan Kanmaz
Fotoğraf :Cătălin Băican

Yer eksikleri

Gök bir kabartmadır . Kabarsın kuşlar
Kabarsın duman yarıkları, dağdan inme ıccak demir
Accık ölsün kan kaybeden soluğumun kirlenişi

. . .

Ten ten işlenen zamanın alıp veremediği çocuklarla burda
Yüzük parmaklarında s'ilah tetikleri . . . vursalar ölmem
Haydi gömün sözünüzü, kitaplara iğneleyin çorak kimliği

Siz de varsınız torbasında, tanrının . Delinirse delirin . .
Düşmenin en basit söylemi bu gün öğle üzeri yerkürede
Ve litrelerce tenya ışıltısının kalbinizi besleyeceğinin

. . .

Savaş başlayalı bir saniye oldu, karınca bıraktı yükünü
Kasetlere teyplere soruldu rüzgarın yönü , doğru muydu ?
Bakılsaydı şiire güllerin en pahalı yakıt olduğu yazıyordu

Güneş ikiye bölünmeyi bilir, sonra üçe beşe, kırk yediye
Balıkların yumurtalarını bile kıskandıracak kopyası vardır
Ama . Balta girmemiş ormanlardan sığ aydınlığa uğramaz !

. . .

Sonra içlerinden biri somurtmayı keşfedecek, sulu içi .
Açlığın bir kabileyi yuttuğu resimde intihar edecek bellek
Bilgisayar başında ironik bir varoluşun tuşları eriyecek . . .

Mutlu olmak mı, ola ki olsun , umulsun . Görünelim
Yelpazelenen palazlı geçmişe gabardin giydirelim
Lav . Türkçesi, at gözlüğü takanlara lanet edebilmek .

. . .

Gök bir kabartmadır . Kabarsın kuşlar
Çözülsün bulutlar evi . Evet . Kilden olma keratin
Düşlerine salık verebilin kozmopolit nezaretin ! . .





Emre Gürkan Kanmaz
Fotoğraf :Radi Polgo

Köşelenmiş şiir

Birazdan kalkacakmış gibi oturma karşımda sevgilim
Ellerimi tutuşturayım sana . Isın . Oda biraz soğuk
Kabuğunu sıyırıp, bir şiire bakalım . Doğacak mı bakalım
Aydınlık yüzü olacak mı, plazanın birini camıyla yutacak mı ?

Burda çok ses var biliyorum, ayağımıza bulaştı gece mührü
Yusyuvarlak düşteyiz, kulaklarını küpelerinden ayırsan da olur
Helikopter kazasında yaralandı bulutlar, onlara ağlasak sabah olur
Bir kapı zili, ağız şapırtısı, şeftalinin kızlığı ispatladı rüştünü

. . .

Birazdan " Köşe bucakmış " gibi oturma karşımda sevgilim
Ellerimi tutturayım sana. Asıl. Düşme algılayamadığın yasa




Emre Gürkan Kanmaz
Fotoğraf :Monika Brand

Böylece düzelmenin şiiri

Şirazesi kaymış öyküde
Bulunmak istemem
Bunun yerine bir öyküyü
Düzeltmek isterim
Sonra bir yenisi daha
Başlarsa ardımdan
Dinlenmeksizin
Düzeltmeye devam

Böylece
Düzelmeye çalışırım ben de



Emre Gürkan Kanmaz
Fotoğraf : Seth Siro Anton

Lazım gelen

Az kelimeyle
Çoğalan anlam
Şiir olmalı
Yoksa susmayı
Öğrenmemiz
Lazım



Emre Gürkan Kanmaz
Fotoğraf : Çiğdem Fesçioğlu

Pastel

Ölüm : Pastel hüzün, göğüsten ruha gündüz safarisi

. . .

Karanlıktan törpülenen zamanı tanısak
Sıkı giyinirdik, sarardık soluğumuzu - üşütmezdik -
Tepeden tırnağa güle soyunan aklımızı şımarttığımız için belki
Suçlusu biziz umut ölümlerinin

Fötr bir şapkanın içine abanan güneşle sustuk
Bar taburelerinin aldatıldığı öykülerde konaklarken
İnsanlığın sonunu getiren paranoyalar projeledik
Ve adını şiir koyduk tümcesiz ağlayışların

Doğanın bir toprak parçasından fazlası tüketildi
Önce aşk sonra kütük geçti türlü işlemden
Sıfırlamak içindi tanrıyı benliğin yoksul düzleminde
Kendimize dönmek gibiydi ufkun zar yırtığı

. . .

Ölüm : Renklerin yıkanışı, duştan çıkıp sabun kokmak



Emre Gürkan Kanmaz
KARŞIN / Sayı 17 / Ocak - Şubat 2010


Fotoğraf : ?

Maada*

Kurtulmanın vakti geldi sessizlikten
Ruhumuza giyip çıkardığımız düşleri satmalıyız

. . .

Müziğin kuytu yerinde unutulan kimliklerle
Başlayıp bir dizeye bitirmeliyiz yoksul demi
Uyluk kemiğine yağmur yağar ilk düşüncenin

ve çünkü / bildirmiştir kuşlara ölümü ve dünyanın
Bir yol haritasının orta yerinden yırtılışı olduğunu
Uykusuz ve günahsız insan refleksinin çağlayanı

. .

Maksatlar kaybolurken bir bir kalabalık sisinde
Tortuları şekillenir aşkın bir kurşunluk canıyla
Vurulması olası unutkanlık sürgününde yüreği

ve asla / harflerin kurtaramadığı boşlukta söz
Vermemeli . . .

. . .

Kurtulmanın vakti geçiyor sessizlikten
Ne çok sıra varmış soyunmak isteyen ne çokmuş



Emre Gürkan Kanmaz
KARŞIN / Sayı 16 / Kasım - Aralık 2009



* Eski Türkçede 'Gayrı' anlamına gelmekte
** Fotoğraf : Arnoldas Jurgaitis

Karabiber olayı

Karabiber
Bir orman gibi gürken dilim ekmekte
Yağın hükmü çağlayanken bitiverir
Tabi ekmeğe karabiber ekilmez hiç

Ücra bir kimliktir karabiber
Karabiber sevilir sevilmesine ama
Ameliyat olup durulduktan sonra
Anlaşılır düşman olduğu

Karabiber demişken
Acıya ne kadar dayanlıklı olduğu
Düştü aklıma
Nemrut dilimin

Ağız dolusu konuşmak
Hala yaşıyor mu gezegende
Hala martılar uçuşuyor mu
Urumeli hisarında pespaye
Bilmem ki

Karabiber
Hayatın her halini unutturan öykü
Bir de taze çekilmiş yönü var
Kokusu tadı kabaran göğsü
Var oğlu var işte daha kurcalamam


Ki karabiber hiç ekilmeyecek ekmeğe
Biliyorum



Emre Gürkan Kanmaz
Fotoğraf : Anonim

Turuncu

Avuçiçi kadar zamanda
Sevmeye bakıyorum güzellikleri
Turuncudan da turuncu
İçmeden güzelleşiyor canım




Emre Gürkan Kanmaz